بررسی اثربخشی آموزش ارتباط موثر و همدلی بر سازگاری زناشویی در زوج‏های مبتلا به بیماری روانپزشکی مزمن

خانواده پایه‏ای‏ترین تشکل اجتماعی و اصلی‏ترین جزء اجتماع است و بدون شک مهمترین سازمانیست که بسترساز رشد و رفاه جسمی، روانی، اجتماعی کودک و عامل رسیدن وی به تعامل (فیزیکی، روانی، اجتماعی) است. تعارض محصول الزامی زندگی مشترک است، با این وجود این موضوع مهمتر از آن است که زوج‏ها باید راه‏های مقبول حل تعارض و برخورد با اختلاف نظر‏ها را بیابند که نتیجه آن ایجاد رضایتمندی زناشویی است. پژوهش حاضر با موضوع «بررسی تاثیر ارتباط موثر و همدلی بر سازگاری زناشویی خانواده‏های دارای بیمار روانی مزمن بهزیستی طوس مشهد» انجام گردیده است و با توجه به موضوع پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از نظر موقعیت میدانی و از نظر روش علی– مقایسه‏ای و از نظر زمانی آینده نگر می‏باشد. جامعه آماری شامل کلیه خانواده‏های دارای بیمار روانی مزمن که تحت پوشش بهزیستی طوس مشهد می‏باشد. حجم نمونه آماری 32 خانواده دارای بیمار روانی (زوج یا زوجه بیمار روان بوده است) که به روش تصادفی ساده بعنوان گروه آزمایش و گروه گواه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده‏ها از روش میدانی و کتابخانه‏ای استفاده شد، ابزار گرد آوری این پژوهش پرسشنامه رضایتمندی زناشویی «enrich» می‏باشد. برای تجزیه و تحلیل داده‏ها از آمار توصیفی نمونه مورد مطالعه استفاده شده است و برای نمایش تصویری نتایج از نمودار و پروفایل مقایسه میانگین‏ها استفاده گردید. در بخش آمار استنباطی برای مقایسه میانگین نمرات دو گروه از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج بدست آمده از آن حاکی از آن است که پس از شرکت در جلسات آموزش ارتباط موثر و همدلی، نمرات رضایتمندی زناشویی زوجین اعصاب و روانی که در گروه آزمایش شرکت داشتند نسبت به آنهایی که در گروه گواه جایگزین شده بودند افزایش معناداری داشته است.(5000/0>p، 447/38-(17/1) f)